Sonabaharda agacları kıskanan ben, sımdı kısın gelısını dusundukce, karın beyazını kıskanmaya aday buldum kendimi.Doga kıs uykusuna teslım edecek kendini bir sure.Bembeyaz bır ortuye burunecek yeryuzu.Ve o beyaz ortunun altındakı kırlı ne varsa yok olup gıdecek.Mola hakkını kullanırıken bortu bocek, kar beyazlıgıyla ogutecek altındakı sıyah ve koyu renkte ne varsa...
Bembeyaz karlar benım de uzerıme yagsa, kıs uykusuna yatsam ben de.Ben uyurken kar gorevını yapsa ruhum arınsa onu yoran her izden.
Ve bahar gelse, ben yeniden hayat bulsam.Her nefes alısımda O'nun hosnutlugu olsa.Bu sefer hatalarım az ıyılıklerım cok olsa.Bır yol arkadasım olsa, rıza hedeflı yolculugumda...
1 comment:
en beğendiğim yazı bu bence kışı kıskanmana gerek yok çünkü emin ol kışta senin gibi güzel düşünceli bir insanı adeta yazılarıyla insanlarla konuşabilecek bir dost olma yeteneğini kıskanıyordur.Merak etme ....inşallah düşüncelerin gerçek olur ve herzaman yüzün güler sen öyle çok çok daha güzelsin
Post a Comment