GÜNEŞ VE BULUT

Güneş gökyüzünde tüm itişamıyla parlar ya bazen,onun içimi ısıtmasına mani olamam.Gözlerimi kapatsam bile aydınlığını ve ısısını hissederim ışınlarının.İçim ısınır,yüreğim aydınlanır ve apaydınlık bakarım herşeye.
Öyle umut dolar ki içim karanlıklar bir daha hiç gelmeyecek sanırım.Kalbimin ısınmış olmasından gerek sınır koymayı duşundüğüm insanları bile affeder ve severim eskisi gibi.Aydınlandı ya ıçim,onların içi de aydınlandı diye düşünürüm.
Kötü yanlarımdan biri herkesi kendim gibi düşünmem.Ne kadar megalomanım değil mi?Tek insan tipi mi vardır dünyada?Bunca parmak izi farkıyla örtüşür mü bu hiç ?Her fert şahsına münhasırdır ve ondan gelecek tepkiler her zaman şaşırtabilir beni.
Güneş benim içimi aydınlatırken diğer insanlara hiç uğramamış olabilir ya da onlardaki etkisi bendekinden farklı olabilir.Bana güneş gibi gelen bir başkasının kara bulutu olabilir.Hatta ben güneşin varlığına sevinirken o an o da güneşi görmüş gibi sevincime ortak olabilir ama sonra inkar edip bir buluttu o diyebilir...
Hiç şaşırmam lazım,insan noksandır ve kemale yol almaya çalışır yaşamının sonuna dek.Tüm kutuplar onda gizlidir.En iyi olabilen de odur,en kötü olabilen gene odur.
Herkese iyi niyetle bakmak vazıfemdir ama birkaç kez canımı yakana muamelem farklı olmalıdır.Ben bana karşı sorumluyum yani ben benden mesulüm.Başkalarına haksızlık etmemeye çalışırken kendime hakzılık yapmaktan vazgeçmeliyim .Başkasını üzmemek adına kendimi üzmeyi bırakmalıyım .Herkese hak ettiği gibi davranmayı öğrenmeliyim.
...Ve içimi aydınlatıyorken güneş bir kara bulut durup önünde geçici bir gölge oluşturdu diye gölgelememeliyim yüreğimi. Üşümesine izin vermemeliyim yüreğimin.
* * * *
Hiç unutmamalıyım GÜNEŞ varlığını devam ettirdikçe bulutlar geçip gitmeye mahkumdur :).

...Ve hayatımda güneş etkisi oluşturan insanların çoğalmasını diliyor,gölgelere neden olanların ise etkisinde kalmamyı (O'ndan) umuyorum.